Generalnie, pogoda ma większy wpływ na mierzoną rezystancję uziemienia niż na inne pomiary elektryczne. Pogoda ma wpływ zarówno na przyrząd, jak i badany obiekt. W tym przypadku, badany obiekt nie jest tak łatwo dostępny, jak silnik lub obwód elektryczny, który może być suszony, czyszczony, umieszczany w kontrolowanym środowisku oraz niemożliwa jest też adaptacja w celu dostosowania do standaryzowanych badań. Tutaj, badany obiekt jest w rzeczywstości zespołem wzajemnych oddziaływań między elektrodą uziemienia i otaczającym ją gruntem. W artykule będą omawiane, po kolei, oba te elementy.

Składowa gruntu może być względnie wąską półkulą dookoła sondy uziemienia lub rozległym obszarem otaczającym dużą sieć uziemiającą. Kompozycja samego gruntu stanowi poziom odniesienia dla jej rezystancji z takimi typami, jak gliny i iły wykazujące relatywnie małą rezystywność (dobre uziemienie), natomiast inne jak piasek i skała wykazują relatywnie dużą rezystywność. Na podstawową strukturę gruntu wpływa pogoda, w postaci wilgotności i temperatury. Te dwa czynniki mają również istotny wpływ na pomiary elektryczne.

Nie jest zaskoczeniem, że na pierwszym miejscu rozważania jest wilgotność. Dobrym gruntem jest grunt o niskiej rezystancji, a konsekwencją niskiej rezystancji jest wysoka przewodność. To, czy grunt jest dobrym przewodnikiem zależy od punktu widzenia. W porównaniu z miedzią, z pewnością nie. Grunt z trudnością mógłby funkcjonować w efektywny sposób, gdyby był ograniczony do długiej żyły, jak miedź w przewodzie. Ale zaletą Ziemi (to znaczy, samej planety lub bezpośredniej jej części) jest po prostu to, że jest jej bardzo dużo. Prąd zwarcia z uziemionego systemu elektrycznego może być rozpraszany efektywnie, jak tylko zostanie pokonana najbliższa przeszkoda przejścia z elektrody do otaczającego gruntu i dalej do nieskończonej ziemi. Ten przepływ prądu jest wspierany przez wilgoć i rozpuszczone w niej jony, podobnie do funkcjonowania akumulatora. W miarę wzrostu zawartości wilgoci, rezystywność gruntu maleje. Stopień redukcji jest początkowo gwałtowny, ale później po osiągnięciu pewnego progu, redukcja staje się progresywnie mniejsza. Ilustracją może być przykład badania górnej warstwy gruntu, gdzie rezystywność spada z 165 000 Ωcm do 53 000 Ωcm, gdy zawartość wilgoci zwiększa się z 5% do 10%. Ale te same badania pokazują zmniejszenie tylko z 21 000 do 12 000 Ωcm, gdy wilgotność zmienia się z 15% do 20%, ze zdecydowanie mniejszymi spadkami dalej (Tabela 1). Jako ogólna zasada, 18% wilgotności może być rozważane, jako poziom nasycenia, poza którym zmiany stają się bardziej akademickie niż funkcjonalne. Jednakże, dla różnych typów gruntów wpływ wilgoci może być zróżnicowany. Więc rozsądnie jest wykonać aktualne badania i traktować tabelę tylko, jako wskazówkę.

Jest oczywiste więc, że pogoda, szczególnie w formie deszczu, ma znaczący wpływ na rezystancję gruntu i działanie systemu uziemienia. Opady deszczu nie są jedyną zmienną, ale z pewnością główną w wyjaśnieniu, czasami wprawiających w zakłopotanie, skuteczności systemów uziemień w różnym czasie i w różnych lokalizacjach. Ta sama konstrukcja, chroniąca ten sam sprzęt, będzie działała dobrze w jednej lokalizacji, ale kiepsko w innej. I choć ochrona wydawała się być niezawodna dla wielu znanych uszkodzeń linii, czasami jest powodem nieoczekiwanych awarii. Zdarza się, że sprzęt jest tracony podczas wystąpienia awarii w systemie, który był testowany z pozytywnym wynikiem odnośnie rezystancji gruntu i myślano, że jest w pełni chroniony.

Trzymając się analogii z akumulatorami, jony są innym krytycznym elementem przewodności gruntu. Zdejonizowana woda, w rzeczywistości, jest skutecznym izolatorem, ale sole w gruncie dostarczają jony konieczne do wspierania przepływu prądu. Koncentracja soli następuje w tej samej zależności, jak procent wilgotności. W typowych badaniach wykonanych w piaszczystych glinach, zwiększenie procentu soli na wagę wilgoci od 0,1% do 1% zmniejsza rezystywność z 1 800 Ωcm do 460 Ωcm, podczas, gdy dalsze zwiększanie z 5% do 10% zmniejsza ją tylko z 190 Ωcm do 130 Ωcm (Tabela 2). Koncentracja jonów jest dużo bardziej funkcją podstawowego składu gruntu niż pogody, ale pogoda nie jest całkowicie bez wpływu. Co więcej, ten wpływ może wydawać się przeczący logice. Pewne ziarniste typu gruntów, na przykład piasek, nie utrzymują dobrze jonów, i koncentracja deszczu może w rzeczywistości wypłukać jony i zmniejszyć przewodność. Zazwyczaj, że po silnej ulewie, grunt może być nasycony wodą i podczas pomiaru uziemienia możemy oczekiwać, że uzyskamy stosunkowo niskie wyniki pomiarów. W większości przypadków, może to być prawdą, ale może wystąpić sytuacja przeciwna, i jeżeli wystąpi, należy wykonać dalsze badania typu gruntu. Utrata jonów może być prawdopodobnym sprawcą.

Inną ważną składową pogody jest oczywiście temperatura. Nie ma tak istotnego wpływu, jak wilgotność, ale nadal musi być brana pod uwagę. Wpływ temperatury może zmieniać się w odwrotnych kierunkach dla różnych typów materiałów, więc rozsądnie jest nie generalizować. Obniżanie temperatury gruntu spowalnia przesuwanie się jonów i zmniejsza przewodność. I znowu, analogia do akumulatorów jest w mocy. Naprawdę krytyczne zmiany występują dla pojedynczego progu, gdy następuje przejście z cieczy do lodu. Jeżeli grunt staje się zamrożony, wtedy lód unieruchamia przepływ jonów i rezystywność zmienia się skokowo. Typowe badania są ponownie ilustracją. W piaszczystych glinach, spadek z 10°C do 0°C zwiększa rezystywność z 9 900 Ωcm do 13 800 Ωcm, ale przy przechodzeniu z cieczy do zamrożenia, ta sama próbka zwiększa rezystywność do 30 000 Ωcm! Dla gruntowych elektrod instalacji, oznacza to, że pracująca struktura musi być poniżej poziomu zamarzania, podczas prognozowanych najgorszych zim.
Głęboko prowadzone elektrody mogą osiągać konieczny kontakt z niezamarzniętym gruntem, ale w obszarach obecności płytkich skał, ze względu na mróz może być konieczne użycie wielu płytkich elektrod.

Zamarzanie stanowi inny potencjalny problem i to taki, który jest zdradliwy, ponieważ jest zupełnie niewidoczny. Zamarzanie i rozmrażanie może powodować mechaniczne naprężenia w uziemiających elektrodach, oprócz elektrycznych naprężeń wywoływanych przez wystąpienie zwarcia. Siatki mogą się oddzielać i sekcje tracić połączenie z systemem elektrycznym. Najbardziej ekstremalne warunki pogodowe, pioruny mogą dawać podobny efekt. Oczywiście, pioruny nie mają długotrwałego wpływu na wilgotność i temperaturę, ale przez milisekundy, które one trwają, mogą spowodować dezintegracje elektrody uziemiającej. Całkowita skuteczność tego co pozostanie może być z łatwością określona przez okresowe testy uziemienia, ale dostępne są również silnoprądowe testery sieci uziemiającej, które mogą wskazać uszkodzenie w samej strukturze sieci. Informacja ta może być cenna w naprawie sieci uziemiającej w celu zażegnania dalszej dezintegracji.

Uśredniona pogoda dla reprezentatywnych okresów tworzy klimat. Jednym z efektów, który należy brać pod uwagę, jest wpływ klimatu na stany poziomów wód. Niezależnie od tego, czy spowodowane przez jego działalność, czy przez wiercenie studni, zmiany stanu wód mają wpływ na rezystancję gruntu. Jeżeli poziom wody opada, na skutek mniejszych opadów deszczu lub na skutek odsycania przez studnie, elektroda uziemiająca, która została zainstalowana w dobrze przewodzącym gruncie może później znaleźć się w dużo bardziej suchym środowisku.

Jaki jest wpływ wszystkich tych czynników na pomiary uziemienia?
Wpływ taki istnieje i jest ważne, aby mieć świadomość odnośnie takich możliwości i nie traktować pomiaru uziemienia jako wykonanego raz na zawsze. Wyniki pomiaru uziemienia -  na przykład pomiar bezpośrednio po instalacji - będzie silnie uzależniony od ostatnich warunków pogodowych. Jednokrotnie wykonany pomiar w trakcie budowy instalacji, może pozostawić system elektryczny i skojarzony z nim sprzęt chroniony tylko przez część roku. W ciągu roku, rezystancja uziemienia uzyskiwana w różnych dniach może wahać się znacznie, i przypadek zwarcia występujący pod koniec tego cyklu może skutkować stratą sprzętu. Generalnie, elektroda uziemienia jest tylko tak dobra, jak działa w najgorszym dniu. Ogólnie, warunki uziemienia są optymalne na wiosnę i jesienią, kiedy warunki pogodowe są wilgotne i w miarę ciepłe. Latem, susza może narażać system elektryczny na ryzyko, oraz zimą, kiedy zamarzanie może stanowić podobne zagrożenie. Jeżeli test instalacji jest wykonywany w optymalnym czasie i ledwo spełnia wymagania, wtedy istnieje wysokie ryzyko, że wyniki znajdą się poza specyfikacją w innym okresie roku. Dostępny jest specjalistyczny osprzęt uziemiający w celu łagodzenia tego piłokształtnego efektu przez sztuczne kreowanie bardziej stabilnego środowiska wokół elektrody. Może to być osiągane przez odpowiednie podsypki, chemiczne pręty oraz podobne zabiegi. Ale mimo tych dodatkowych zabiegów, nie wolno przegapić wpływu podstawowych czynników.
Dodatkowe przeglądy, które mogą być wymagane, muszą również być wzięte pod uwagę.

Wiedza jest najbardziej efektywnym narzędziem do pracy w terenie i staje się dużo bardziej cenna w zastosowaniach, gdzie czynniki są rozległe i niekontrolowalne, jak właśnie podczas pomiarów uziemienia. Ocena miejsca i ostatnich warunków w celu podjęcia świadomej decyzji, gdzie wyniki danych pomiarów mogą znajdować się na krzywej cyklu min/max, i wtedy odpowiednio postępować. Co najmniej, należy zaaranżować ponowny test w spodziewanym najgorszym czasie. Jeżeli harmonogram przeglądów ma być ustalony, należy być rozsądnym odnośnie interwału. Dla większości przeglądów elektrycznych, stosowany jest regularny interwał, na przykład coroczny.Ale należy być ostrożnym i nie stosować tej praktyki do przeglądów uziemienia. Badania w regularnych interwałach dadzą wyniki uzyskiwane w takich samych ogólnych warunkach pogodowych rok po roku. Jeżeli są one optymalnymi porami roku, wtedy może powstać fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Uziemienia należy badać z nieregularnymi interwałami takimi, jak 5, 7 lub 11 miesięcy, wtedy wszystkie okresy roku i wszystkie warunki pogodowe będą oceniane. Najgorszy przypadek zostanie rozpoznany i, jeżeli to konieczne, sieć uziemiająca może być powiększona lub ulepszona tak, żeby nie wystąpiły nieprzyjemne niespodzianki.

Badania przez cały rok mogą spowodować konieczność pracy w śniegu. To może wydawać się niezrozumiałe, ale w mroźnym klimacie, śnieg może stanowić również zaletę. Problemem jest to, że sondy pomiarowe musza być wprowadzone poprzez zamarznięta warstwę. Miernik uziemienia musi uzyskać minimalną wartość prądu płynącego przez grunt w celu spełnienia jego parametrów pomiarowych i w celu wykrycia spadku napięcia na mierzonej rezystancji. Nowoczesne mierniki posiadają wskaźniki, które ostrzegają operatora, jeżeli wymagane parametry prądu pomiarowego nie są spełniane. Należy wtedy wykonać dodatkowe pomiary, na przykład z głębiej wprowadzonymi sondami, w celu uzyskania parametrów pomiarowych zgodnych ze specyfikacją przyrządu. Polewanie gorącą wodą zapewnia tylko niewielką i chwilową korzyść. Może natomiast odnieść odwrotny skutek przez solidne zamarznięcie otoczenia sondy i spowodowanie, że będzie prawie niemożliwe jej wyjęcie. Jeżeli tylko odpowiednie warunki pomiaru zostaną osiągnięte, wtedy badanie w śniegu jest tak samo rzetelne, jak w każdym innym czasie. Śnieg rzeczywiście może dostarczyć korzyści wtedy, gdy spadnie on wcześnie w sezonie przed pierwszymi silnymi mrozami. Śnieg może wtedy izolować termicznie grunt i ograniczać penetrację mrozu na większe głębokości, powiedzmy 15cm do 20cm. Pomiary w śniegu mogą być w rzeczywistości bardziej wiarygodne, należy po prostu odrzucić łopatą wystarczająco duży obszar, aby wprowadzić sondy.

Końcowym rozważaniem jest samo oprzyrządowanie.
Jest mało prawdopodobne, że ktoś chce wykonywać pomiary podczas padającego deszczu i w warunkach wyładowań atmosferycznych, występujących nawet w odległości wielu kilometrów. Pomiarów w takich warunkach należy unikać z powodu ryzyka operatora. Niebezpieczne napięcia pojawiające się na liniach energetycznych mogą być przesyłane poprzez system uziemienia i pojawiać się na zaciskach miernika, jeżeli trwa pomiar. Poza takimi ekstremalnymi okolicznościami, pomiary uziemienia mogą być wykonywane w wilgotne i deszczowe dni. Nagłe pojawienie się ulewy nie zawsze wymaga ucieczki operatora. Decydującym wskaźnikiem jest kategoria IP przyrządu. Kategoria ta powinna być dostępna w specyfikacji przyrządu i jest zazwyczaj potocznie określana jako szczelność obudowy. Została ustalona przez IEC w normie #529, która dostarcza sposób klasyfikacji przyrządu pod kątem szczelności obudowy przed pyłem i wilgocią. Klasyfikacja IP składa się z dwóch cyfr, im są one wyższe tym lepiej. Pierwsza cyfra wskazuje jak dobrze przyrząd jest uszczelniony przed inwazją cząsteczek, dla "6" oznacza szczelność przed pyłem. Kopalnie są szczególnie złymi środowiskami pod tym względem, ale ciągły wiatr w zapylonym środowisku również może stanowić zagrożenie dla przyrządu. Druga cyfra dotyczy wnikania wilgoci, dla "8" oznacza najwyższą klasę reprezentującą ciągłe zanurzenie. Ponieważ pomiary uziemienia nie są wykonywane pod wodą, to mogłoby być przesadą, ale należy zwrócić uwagę na klasę IP i kupić przyrząd, który jest adekwatny dla rygorów danego terenu.

Uzbrojony w wiedzę oraz w dobry miernik, wykwalifikowany technik może stawić czoło każdej pogodzie.