WPROWADZENIE DO BADAŃ
WSPÓŁCZYNNIKA MOCY DIELEKTRYKA
Izolacja
elektryczna, jaką spotyka się w generatorach, wyłącznikach, przepustach i
transformatorach, może mieć postać cieczy (olej transformatorowy), ciała stałego
(papier, porcelana) i gazu (powietrze, SF6). W czasie pracy, izolacja
podlega różnorodnym narażeniom środowiskowym oraz wynikającym z warunków
pracy, które z czasem powodują pogorszenie izolacji. Niektóre z tych narażeń
podano poniżej:
- Ciągłe wibracje mechaniczne
- Absorpcja wilgoci
- Wewnętrzne wyładowania łukowe i niezupełne
- Przegrzewanie
- Narażenia przepięciowe
- Nadmierne narażenia temperaturowe spowodowane za dużymi zmianami
temperatur otoczenia
- Zanieczyszczenie środowiska
- Reakcje chemiczne prowadzące do rozkładu
- Starzenie
Jeżeli problem nie zostanie wykryty w stanie początkowym, koszty naprawy
mogą być niezwykle wysokie. Zlekceważony problem może w rezultacie spowodować
uszkodzenie aparatury, co oznacza wyłączenie aparatu z ruchu, koszty napraw
oraz utratę zysków z jego pracy przez dłuższy okres czasu.
Pomiar współczynnika mocy jest uniwersalnym, powszechnie akceptowanym
badaniem oceniającym stan i jakość izolacji dowolnego medium. Termin współczynnika
mocy został wybrany i jest powszechnie używany, odkąd zaczęto się
interesować pomiarami strat elektrycznych wewnątrz izolacji. Idealny,
perfekcyjny izolator powinien charakteryzować się brakiem strat i wypadkowy prąd
ładowania dielektryka powinien być przesunięty w fazie o 90° w stosunku do
dołożonego napięcia. Przy zwiększaniu się strat, kąt fazowy pomiędzy prądem
i napięciem oraz współczynnik mocy zmieniają się.
W rzeczywistości prawie wszystkie materiały izolacyjne mają niewielkie
straty. Straty te są zazwyczaj bardzo małe i nie powinny się zwiększać w
czasie. Poprzez rejestrowanie tych strat i obserwację ich trendu w kolejnych
okresach czasu, może być ustalone, czy jakość izolacji pogarsza się.
Jest kilka wielkości, które są typowo rejestrowane podczas pomiaru współczynnika
mocy:
Napięcie próby
Straty w izolacji (mierzone w mW) są funkcją dołożonego napięcia. W celu
uzyskania najbardziej wiarygodnych porównań pomiędzy wynikami pomiarów strat
dielektrycznych, powinno być używane standardowe napięcie pracy, jako napięcie
pomiarowe. W praktyce nie jest to możliwe ponieważ napięcie próby jest
ograniczane napięciem znamionowym sprzętu. W celu przezwyciężenia tego
problemu, zostały przyjęte dwa napięcia przeliczeniowe 2,5kV i 10kV.
Ekwiwalentne napięcia pomiarowe są używane do obliczenia prądu ładowania i
strat w dielektryku, jeżeli te napięcia są aktualnie używane.
Prąd ładowania:
Aktualna wartość prądu ładownia jest korygowana do równoważnego napięcia
2,5kV lub 10kV i rejestrowana.
Pojemność:
Materiały izolacyjne są zawsze umieszczone pomiędzy dwoma przewodnikami i w
rezultacie powstaje hipotetyczny kondensator. Wartość tej pojemności jest ważna
i wskazuje wewnętrzne problemy, takie, jak obwody zwarte lub zdeformowaną
izolację lub nieciągłość w ścieżce dielektryka.
Współczynnik mocy:
Współczynnik mocy jest wielkością niezależną od wymiarów i jest wprost
proporcjonalny do strat dielektrycznych w izolacji.
Współczynnik mocy zależy od temperatury i dla celów porównawczych jest
zazwyczaj przeliczany do 20°C. Temperaturowe współczynniki korekcji są
dostarczane przez producentów sprzętu.
Straty dielektryczne:
Wielkość ta jest mierzona w mW (lub W) i jest połączeniem absorpcji
dielektryka, jonizacji oraz strat powierzchniowych w izolacji. Jakiekolwiek
znaczne zwiększenie strat w dielektryku jest zazwyczaj wskaźnikiem pogorszenia
izolacji. Wartość strat dielektrycznych jest funkcją przyłożonego napięcia
i jest korygowana do napięć równoważnych 2,5kV lub 10kV.
Istnieją typowe akceptowane wartości graniczne współczynnika mocy i strat
dielektrycznych występujące w aparaturze. Wartości wskaźników są również
dostarczane przez producentów aparatury. Obserwowane są trendy tych wielkości
i porównywane z akceptowanymi wartościami granicznymi oraz historią wyników.
Copyright (c) 2001. This Page was created by Tomtronix on
October the 29th, 2001.